Detox
Detox
Intobalance is erin geslaagd om een, uiterst nauwkeurig samengesteld, product op de markt te brengen die kan zorgen voor een optimaal werkende ontgifting van de aanwezige toxische metalen.
Een Detox kuur is een essentieel onderdeel bij het afvaltraject. Uit onderzoek is gebleken dat er toxische metalen, die in het vetweefsel genesteld zijn, vrijkomen bij het afvallen. Deze komen dan in de bloedbaan terecht en moeten opgeruimd worden voordat ze zich weer kunnen gaan nestelen op andere plekken in het lichaam.
Nu verkrijgbaar in de webshop.
Fase 1: Hydroxylering
P450 enzymen zijn de belangrijkste enzymen om de toxines onschadelijk te maken. De beschikbaarheid van het aantal P45 enzymen hangt af van de vloeibaarheid van de celmembranen.
Suppletie van Omega 3 vetzuren wordt aanbevolen.
De aanmaak van P450 enzymen is afhankelijk van verschillende mineralen, aanwezigheid van Glutathion, BCCA in de juiste verhouding en de Vitamine B complex. Bij onze detox aanpak combineren we deze ingrediënten in fase 1 en fase 2.
Tussen fase: Antioxidantenfase
Doel van deze fase is om de vrije radicalen die vrijkomen uit fase 1 af te vangen. Voor deze fase hebben we alleen ingrediënten geselecteerd die deze rol op zich nemen.
Fase 2: Sulfatiefase
Sommige gifstoffen binden zich met zwavel, in een proces dat sulfatie heet. Bij tekorten aan zwavelhoudende aminozuren in uw voeding, kunnen er problemen ontstaan door de ruim aanwezige gifstoffen in uw lichaam. Suppletie met de juiste ingrediënten is in deze fase essentieel.
Metabolisme van de toxische metalen
Giftige metalen zijn die mineralen die geen bekende functie hebben in het menselijk lichaam en die schadelijk zijn. Dit is geen absolute definitie, want elk mineraal kan toxisch worden, en sommige toxische metalen kunnen functies hebben die we nog niet hebben ontdekt.
Giftige metalen worden ingeslikt, ingeademd of via de huid geabsorbeerd. Een andere belangrijke bron zijn echter de toxische metalen die tijdens de zwangerschap via de placenta van moeder op kind worden doorgegeven. Deze kunnen levenslang in het lichaam aanwezig blijven.
Eenmaal geabsorbeerd, komen giftige metalen in de bloedbaan terecht. Zodra dit gebeurt, probeert het lichaam ze kwijt te raken via de normale eliminatiekanalen – de nieren, de gal en de huid. Het lichaam probeert ook de schade door toxische metalen te beperken door ze vast te leggen of op te slaan in vetweefsel, haar en andere niet-essentiële weefsels.
Schade door toxische metalen kan ontstaan door hun fysische eigenschappen, hun chemische eigenschappen of zelfs door elektromagnetische interferentie. Ze verstoren vaak de absorptie en het metabolisme van essentiële mineralen en ze verdringen vitale mineralen op bindingsplaatsen van enzymen. Dit kan de aangetaste enzymen remmen of volledig uitschakelen.
Doelorganen en voorkeursmineralen
Elk giftig metaal heeft een affiniteit voor bepaalde organen en weefsels. Dit worden de doelorganen genoemd. Het doelorgaan is voor elk giftig mineraal verschillend. Zo migreert kwik vooral naar de nieren en de hersenen, terwijl cadmium zich vestigt in de slagaders, de nieren en het periost.
De effecten van toxische metalen worden sterk versterkt wanneer er gelijktijdige tekorten zijn aan de vitale mineralen. In deze gevallen kunnen toxische metalen de plaats innemen van vitale mineralen in kritieke enzymsystemen en fungeren als ”vervangingsonderdelen”. Hierdoor blijft het lichaam functioneren, maar niet optimaal. Dit proces wordt het principe van voorkeursmineralen genoemd. Het lichaam geeft de voorkeur aan de vitale mineralen, maar zal toxische metalen gebruiken als de vitale mineralen niet beschikbaar zijn.
Zink is bijvoorbeeld nodig in de slagaders voor flexibiliteit en sterkte. Als er een tekort aan zink ontstaat in het dieet, kan cadmium uit het dieet of het milieu zink in de slagaders vervangen. Hierdoor kan men blijven leven. Cadmium veroorzaakt echter brozere slagaders en wordt in verband gebracht met aderverkalking en sclerose van de slagaders, hoge bloeddruk en ernstiger hart- en vaatziekten.
Een echte correctie van hart- en vaatziekten met deze oorzaak moet inhouden dat het cadmium in de slagaders wordt vervangen door het preferente mineraal, zink. Dit is een essentieel aspect van de nutritionele evenwichtswetenschap.
Opsporing van giftige metalen
Bloed, urine en haar worden vaak gebruikt om toxische metalen op te sporen. Geen enkele test kan alle toxische metalen in het lichaam opsporen. Bloedonderzoek is uitstekend als de metaalvergiftiging in de laatste dagen of misschien weken heeft plaatsgevonden.
Giftige metalen worden echter snel uit het bloed verwijderd. Daarom zijn bloedtests niet nuttig voor het opsporen van chronische blootstelling. Haar leest alleen oude waarden af, geen recente of komende waarden.
Sommige holistische artsen sporen toxische metalen op met een urinemonster van 6 of 24 uur. Dit is alleen nuttig als het wordt voorafgegaan door een dosis van een chelaatvormer zoals EDTA of DMSA voor kwik. De chelaatvormer grijpt veel mineralen in het bloed, waaronder toxische metalen, en zorgt ervoor dat ze in de urine worden uitgescheiden.
Met deze test kunnen alleen zware metalen worden opgespoord die zich in het bloed bevinden en misschien ook in de wanden van de slagaders. Giftige metalen die diep in organen en weefsels zijn opgesloten, kunnen niet worden opgespoord.
Studies bevestigen de waarde van weefselanalyse voor het opsporen van chronische blootstelling aan toxische metalen, de meest voorkomende vorm van blootstelling.
Waarom zijn niet alle zware metalen zichtbaar in een weefselanalyse?
Dit kan de totale hoeveelheid toxische metalen in het lichaam weergeven, maar niet altijd. Sommige toxische metalen hopen zich op in andere organen en weefsels.
Om de metalen in elk orgaan op te sporen zou een biopsie van elk orgaan nodig zijn. Daarom is het mogelijk dat een persoon die aan een giftig metaal is blootgesteld, bij zijn eerste weefselanalyse geen verhoogde waarde van dat metaal heeft. Dit betekent alleen dat het metaal niet in het weefsel is gedeponeerd.
Snelle oxidanten hebben vaak hogere gehalten aan toxische metalen in hun weefsels dan langzame oxidanten. Dit is niet omdat snelle oxideerders giftiger zijn. Het komt omdat snelle oxidatiemiddelen over het algemeen meer energie hebben en beter in staat zijn om toxische metalen door het weefsel te verwijderen.
In feite zijn langzame oxidanten, als groep, giftiger omdat zij minder goed in staat zijn giftige metalen te verwijderen, waardoor er meer ophoping van giftige metalen in hun lichaam ontstaat. Naarmate hun lichaamschemie verbetert en hun oxidatiesnelheid toeneemt, beginnen veel langzame oxidanten meer metalen te elimineren via hun lever, nieren, huid en haar. Dit zal vaak een tijdelijke verhoging van de huidweefselwaarden veroorzaken. De metingen van toxische metalen kunnen op en neer schommelen omdat het lichaam verschillende afzettingen van hetzelfde toxische metaal uit verschillende weefselopslagplaatsen vrijgeeft.
De meeste mensen zijn zo toxisch dat dit proces jaren kan duren. Soms zal eerst het ene toxische metaal stijgen en daarna een ander metaal. Deze afwisselende eliminatie is hoe het lichaam het proces controleert om overbelasting van de eliminatieorganen tijdens het ontgiften te voorkomen. Het is fascinerend om te zien.
Hoe helpen we bij de eliminatie van giftige metalen?
Er worden verschillende methoden gebruikt om toxische metalen te elimineren. Op recept verkrijgbare synthetische chelaatvormers zijn penicillamine voor koper, deferroxamine voor ijzer en aluminium, EDTA voor vele metalen en DMPS of het minder giftige DMSA voor kwik. Deze chemicaliën zijn krachtig, maar hebben drie nadelen: Ten eerste verwijderen ze vaak vitale mineralen samen met de giftige mineralen, waardoor de vitale mineralen niet in balans zijn. Ten tweede verwijderen ze de metalen via de nieren, wat de nieren kan belasten. Ten derde kunnen de chemicaliën zelf ook giftig zijn.
Vitamine C, zwavelhoudende aminozuren, voedingsmiddelen zoals koriander en langzaam gekookte bonen, kruiden zoals gele dop en buidelkruid, en algen zoals chlorella kunnen allemaal helpen bij het verwijderen van giftige metalen. Deze middelen zijn natuurlijke chelaatvormers of antagonisten.
Mineraaltherapie kan helpen bij het verwijderen van toxische metalen. Elk giftig metaal heeft specifieke minerale antagonisten die de absorptie of het metabolisme remmen. Zo zijn bijvoorbeeld calcium en zink antagonisten van cadmium. Kwik antagonisten zijn onder andere selenium. De antagonisten omvatten de fysiologische mineralen die nodig zijn om de toxische metalen te vervangen.
Het verbeteren van de eliminatieorganen, zoals de huid, lever, nieren en dikke darm, kan de eliminatie van toxische metalen ook aanzienlijk vergemakkelijken. Daarom kunnen sauna’s, massage, huidborstels, spoelen van de dikke darm, kruiden voor lever en nieren, reiniging van de darmen en andere ontgiftingsprocedures helpen bij het verwijderen van toxische metalen.
De belangrijkste methode om giftige metalen te elimineren is, naar onze ervaring, het in evenwicht brengen van de lichaamschemie en het verhogen van de energieproductie. Energie is nodig om toxische metalen te elimineren. Een evenwichtige lichaamschemie zal ook het metabolisme ondersteunen op een manier die de eliminatie van toxische metalen zal vergemakkelijken.
Het doel van alle weefselanalyses gebaseerd op de wetenschap van het in evenwicht brengen van mineralen is de lichaamschemie te ondersteunen en zo de verwijdering van alle toxische metalen te vergemakkelijken, evenals andere toxische chemicaliën die niet kunnen worden afgelezen op een mineralentest.